Piece of cake

Το παράπονο μου σφίξιμο στα χείλη και ρίχνω όλα μου τα βάρη στη βροχή το ξέρω πως δεν θα μου γίνει το χατίρι μα είναι η μοίρα μου αυτή η βροχερή. Το ανεμοπάρεμα, το πέραμα, η δίνη και ένα γλύκισμα στο τέλος της βραδυάς, και γω  γλεντάω με το πόνο που μου δίνει και όλο ρωτάω γιατί δεν μ’ αγαπάς.. Κάθε φουρτούνιασμα  τις νύχτες μου θυμίζει, πόσο νοστάλγησα τα χάδια από καρδιάς κι ίσως λυπάμαι που το τότε δεν γυρίζει μα φταίει η στέρηση του γέλιου, της χαράς. Και λυγίζω σαν κουτάλι μαγικό, καθρεφτίζω τις πληγές μου προς τα έξω, περιμένοντας λοιπόν το γιατρικό, εύχομαι να ‘ρθει η μέρα που θα φέξω. Το τέλος μου καθυστερεί στον δρόμο και αναμένω την ποινή της μοναξιάς, ένας άγγελος με άγγιξε στον ώμο και μου είπε μην ξεχνιέσαι όπου και αν πας. Και γύρισα τον κοίταξα στα μάτια, και εκείνος τα έκλεισε μεμιάς, τον πόνο μου έκανε κομμάτια και έφυγε σαν να ταν ο βοριάς. Καθυστέρησα τα δάκρυα μη πέσουν, μόνο οι σταγόνες να πέφτουν της βροχής, και ας θέλουνε οι θλίψεις να μ’αλέσουν, ζω στο ‘

   Είδα μια αγάπη, κοίταξα το πρόσωπό της, σαν να είχαν κουρνιάσει οι ελπίδες μου στα βλέφαρά της. Η αποτυχία να σκεφτείς τον εαυτό σου σαν κάτι πολύπλοκο που αξίζει σε κάνει να σκέφτεσαι τον άλλον σαν κάτι που αξίζει να δεις μέσα στα μάτια του. Και αυτή η αγάπη που θαρρούσα ανεξερεύνητη με έκανε να τη σκέφτομαι ένα ολόκληρο βράδυ της ζωής μου, ώρες που θα μπορούσα να περάσω με μια νοσταλγική μουσική κάποιας άλλης εποχής, με ένα ποτήρι κρασί που θα αποτύπωνε τα χείλη μου στην άκρη του, με φώτα μισόσβηστα και με μάτια μισάνοιχτα.    Στα σοκάκια που χανόμουν επιδέξια πίστεψα πως θα βρω αυτό που έχανα κάθε σούρουπο και το έβρισκα φευγαλέα μες στο όνειρο για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Το βράδυ γίνονται όλα καθαρά, ξέρεις τι περιμένεις, φοβάσαι βέβαια γιατί αυτό που περιμένεις ίσως δεν έρχεται και αν πραγματικά έρθει ίσως ουσιαστικά να μην είναι αυτό που θες. Ζητάμε απαντήσεις από τη νύχτα κάνοντας συνεχώς κακοδιατυπωμένες ερωτήσεις. Μας νοιάζει το πώς, το γιατί και αφήνουμε στην άκρη το με