Είδα μιαν αγάπη...


   Είδα μια αγάπη, κοίταξα το πρόσωπό της, σαν να είχαν κουρνιάσει οι ελπίδες μου στα βλέφαρά της. Η αποτυχία να σκεφτείς τον εαυτό σου σαν κάτι πολύπλοκο που αξίζει σε κάνει να σκέφτεσαι τον άλλον σαν κάτι που αξίζει να δεις μέσα στα μάτια του. Και αυτή η αγάπη που θαρρούσα ανεξερεύνητη με έκανε να τη σκέφτομαι ένα ολόκληρο βράδυ της ζωής μου, ώρες που θα μπορούσα να περάσω με μια νοσταλγική μουσική κάποιας άλλης εποχής, με ένα ποτήρι κρασί που θα αποτύπωνε τα χείλη μου στην άκρη του, με φώτα μισόσβηστα και με μάτια μισάνοιχτα.

   Στα σοκάκια που χανόμουν επιδέξια πίστεψα πως θα βρω αυτό που έχανα κάθε σούρουπο και το έβρισκα φευγαλέα μες στο όνειρο για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Το βράδυ γίνονται όλα καθαρά, ξέρεις τι περιμένεις, φοβάσαι βέβαια γιατί αυτό που περιμένεις ίσως δεν έρχεται και αν πραγματικά έρθει ίσως ουσιαστικά να μην είναι αυτό που θες. Ζητάμε απαντήσεις από τη νύχτα κάνοντας συνεχώς κακοδιατυπωμένες ερωτήσεις. Μας νοιάζει το πώς, το γιατί και αφήνουμε στην άκρη το με ποιους, πότε… Βρήκα την αγάπη μου που είχα λησμονήσει και μου θύμισε πως έχει αλλάξει σαν κάθε ζωντανό, σαν το ρέμα που ποτέ δεν είναι ίδιο. Περιμένοντας λοιπόν στο ίδιο σκαλί, κάνοντας ίδιες αμετανόητες, θλιβερές σκέψεις, πλήττοντας με τις ίδιες λέξεις και κρατώντας πεισματικά στην κορφή της γλώσσας μου ένα κοινό θέμα δεν παρατήρησα –και η δουλειά μου είναι η παρατήρηση- πως όλα αλλάζουν και δεν με συνεπαίρνει τίποτα γιατί αρνούμαι την αλήθεια που συντελείται γύρω μου, αρνούμαι πως οφείλω να μην καταχρώμαι την φαντασία μου για να εντείνω το κενό, πως είτε είσαι μέσα στο ποτάμι με τα μπατζάκια σηκωμένα, ανασκουμπωμένος έτοιμος να αρπάξεις με τα χέρια σου όποιο ψάρι περάσει για να τραφείς, είτε είσαι έξω, ανέτοιμος και στεγνός, και σίγουρα μετά από λίγο καιρό, νεκρός. Από την πείνα.

   Η αγάπη μου δεν ήταν ο ερωτάς μου και ο ερωτάς μου βρισκόταν κάπου αλλού και όχι στην αλλοτινή αγάπη μου και όταν μπερδεύεις αυτά τα δυο, μπερδεύεσαι χειρότερα. Μα δε πειράζει, γιατί η έννοια του κόσμου μας είναι πως τίποτα δεν έχει ορισμούς, γιατί όλα έχουν ζωή και παίρνουν καινούργια μορφή και χρώματα είτε μας αρέσει είτε όχι. Παιχνιδίζουμε με τον εαυτό μας κι όμως το παιχνίδι είναι πιο διασκεδαστικό όταν γίνεται με παρέα, ακόμα και αν είναι ακατανόητη. Με σιγουριά το λέω, όλα γίνονται κατανοητά μετά από ένα μπουκάλι κρασί. Δεν είμαι υπέρ της μέθης, αλλά είμαι υπέρ του χαμόγελου, το οποίο μπορεί να κατορθώσει να γίνει τόσο αφοπλιστικό όσο ένα μοιραίο, ξαφνικό χτύπημα. Και είναι αξιολάτρευτοι οι εχθροί που σε ραίνουν ροδοπέταλα, πόσο μάλλον όταν το έγκλημα συντελείται το βράδυ, σε ένα ποετικό, ειδυλλιακό σκηνικό.
Κανείς δε ξέρει πόσο δύσκολα γράφεται μία σελίδα λογοτεχνίας και όμως όλοι αναρωτιούνται πόσο δύσκολα προφέρεται το «σ’ αγαπώ». Τέτοιες αδικίες φέρνει το επάγγελμα του αγαπητικού, αυτός που αγαπάει αιωνίως. Αυτός μένει μυστήριος, γιατί γράφει την αγάπη και συμφωνούν μαζί του αυτοί που την ζουν, ο εραστής, αυτός που δίνει αγάπη για λίγο. Αυτός είναι εύκολο βιβλίο, γιατί έχει μόνο ένα εξώφυλλο, και ένα οπισθόφυλλο και πίνει εις υγεία των όμορφων λόγων του αγαπητικού. Και τα δύο είδη αναγκαίο κακό. -Και ξεμάκρυνα όπως συνηθίζω, κυνηγάω λαγό και μου βγαίνει ελάφι…-

   Κάθισα και την σκέφτηκα, αυτή την αγάπη, αυτή που σκεφτόμαστε, μυθοποιούμε και πεθαίνουμε με το όνομά της. Σκέφτηκα την δικιά μου την αγάπη που την βάρυνα με όλες αυτές τις ελπίδες στα βλέφαρά της. Τόσο που δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της να με δει. Τα δικά μου όνειρα πίστευα πως θα γίνουν δικά της. Όταν όμως το άστρο αποφασίζει να φωτίσει την καρδιά σου και να επαναφέρει την όρασή της, τότε καταλαβαίνεις, γνωρίζεις, και η γνώση πληγώνει ανεπανόρθωτα τη πίστη. Και δεν πιστεύεις πως η αγάπη σου θα κουβαλήσει δικές σου επιθυμίες. Δεν μπορεί να επωμιστεί ευθύνες με τις οποίες γαλουχήθηκε το όραμα της ύπαρξής σου, ούτε είναι σωστό να πάρει τα εύσημα των δικών σου κόπων. Η αγάπη σου είναι το αμπέλι που χρειάζεται τα χέρια σου να το καλλιεργήσουν.

   Τι ωραία η μυρωδιά του μούστου το χάραμα, όσο καλή είναι η γεύση του κορμιού το απόβραδο.

Comments

Popular posts from this blog

Μια βόλτα η ζωή μας

Αγγλία