Το Βροχάκι

Το παράπονο μου σφίξιμο στα χείλη και ρίχνω όλα μου τα βάρη στη βροχή το ξέρω πως δεν θα μου γίνει το χατίρι μα είναι η μοίρα μου αυτή η βροχερή.

Το ανεμοπάρεμα, το πέραμα, η δίνη και ένα γλύκισμα στο τέλος της βραδυάς, και γω  γλεντάω με το πόνο που μου δίνει και όλο ρωτάω γιατί δεν μ’ αγαπάς..

Κάθε φουρτούνιασμα  τις νύχτες μου θυμίζει, πόσο νοστάλγησα τα χάδια από καρδιάς κι ίσως λυπάμαι που το τότε δεν γυρίζει μα φταίει η στέρηση του γέλιου, της χαράς.

Και λυγίζω σαν κουτάλι μαγικό, καθρεφτίζω τις πληγές μου προς τα έξω, περιμένοντας λοιπόν το γιατρικό, εύχομαι να ‘ρθει η μέρα που θα φέξω.

Το τέλος μου καθυστερεί στον δρόμο και αναμένω την ποινή της μοναξιάς, ένας άγγελος με άγγιξε στον ώμο και μου είπε μην ξεχνιέσαι όπου και αν πας.

Και γύρισα τον κοίταξα στα μάτια, και εκείνος τα έκλεισε μεμιάς, τον πόνο μου έκανε κομμάτια και έφυγε σαν να ταν ο βοριάς.

Καθυστέρησα τα δάκρυα μη πέσουν, μόνο οι σταγόνες να πέφτουν της βροχής, και ας θέλουνε οι θλίψεις να μ’αλέσουν, ζω στο ‘περίμενε’ κάποιας αντοχής.