Piece of cake

Προσκυνούν οι τυφώνες μου τον Καιρό σαν τον μέγα φυσιοδίφη, που πελεκά τα όρνια που χουν στο μάτι αθώους ανθρώπους με μαλακή καρδιά. Ακούω τους χτύπους των όρνεων που λαχταρούν το αίμα και ακούω τον Καιρό που βρυχιέται και τα κρατά μακριά. Περίεργος τόπος τούτος, όλο ετοιμοθάνατους, που σέρνονται στα καλάμια ψάχνοντας το σκουφί τους. Πάγωσε η ανάσα και το αίμα κυκλοφορεί πιο δύσκολα. Ο Καιρός σαν ποιμένας καρτερεί να γιάνουν τα παιδιά του από τις αμαρτίες.  Τους πλέκει ένα γκρι τούλι, τους λέει και δυο καλές κουβέντες και με το πλοίο του Βοριά τους στέλνει σε χώρες μακρινές. Μα ο τόπος ακόμα θυμίζει θανατικό σαν υπόσχεση έρωτα που ήταν να γίνει γάμος στο ξωκλήσι του Χάροντα. Αλλόκοτες σκιές ξεπηδούν από την ομίχλη του χαράματος, μέσα σε πατημασιές απεικονίζονται δάκρυα και πολλές φορές ακούς, όταν θες να ακούσεις, θηλυκές φωνές πουλιών να τραγουδούν καμώματα και να αγροικούν τα θύματά τους. Πόνεσα, πονώ και θα πονέσω σαν το σήμερα να ήταν χθες και έχω και τον Καιρό που με μα

Τα πόδια τους μουσκεύονταν από τη θάλασσα καθώς κρέμονταν  από τον μόλο . Τα καλάμια τους στα πλαϊνά φλέρταραν με τα ψάρια, χωρίς να τα πιάνουν στις μοιραίες αγκάλες τους. Τα ψάθινα καπέλα τους στον ήλιο έμοιαζαν με πλεγμένα ξανθά γοργονίσια μαλλιά. Τα παντελόνια γυρισμένα ως το γόνατο με μικρές πιτσιλιές από το «σκάσιμο» του νερού. Τα μανίκια σηκωμένα , τα μάτια έξυπνα αλλά βαριά από την αντηλιά. Ο ήλιος διεγερτικός για ύπνο, κάθετα βαλμένος , σαν να περιμένει να εκπυρσοκροτήσει… Φώτιζε τα κύματα δίνοντας τους μια αίσθηση ανταύγειας, λαμπύριζαν σαν να έκρυβαν στην αφή τους μικρά διαμάντια. Τα σύννεφα έκαναν πως συγκρατούσαν το φως και διαχειρίζονταν τις ηλιαχτίδες… αλλά που; Και πως; Ασυγκράτητος ο ήλιος. Κάθονταν δίπλα δίπλα  κοιτάζοντας ολόγυρα με εξερευνητική ματιά, σαν ναύτες που ψάχνουν τον καιρό. Οι γλάροι τραγουδώντας φάλτσα, όπως συνηθίζουν, έκαναν χαμηλές πτήσεις μήπως καταφέρουν την τύχη να τους ευνοήσει με κανένα μεζέ. Σαν άσπρες χοντρές πινελιές  που δεν έχουν σ