Posts

Showing posts from June, 2012
Έχω βαλμένο το αυτί στο πάτωμα. Δεν ακούω τίποτα, μόνο τους κραδασμούς της καρδιάς μου. Αφουγκράζομαι τα λεγόμενά της και μένω ξαπλωτή προς το μέρος της. Νιώθω τα δάχτυλα των ποδιών μου να προδίδουν παλμούς ξέγνοιαστα. Νιώθω τα βλέφαρά μου να κουβαλάν τις στάχτες των αστεριών, όλων των αστεριών που έπεσαν και τους κρέμασα μια ευχή. Τα μάτια μου κοιτάν προς τα μέσα, τις παραλίες που θα θελα να βιαστώ να ζήσω και τις νυχτερινές περατζάδες στην ακρογιαλιά που έζησα σαν σε ευτυχισμένο πολύχρωμο σκίτσο. Η αγάπη είναι στο πάτωμα, που με ανακουφίζει με την δροσιά του και που με κάνει να είμαι πιο αληθινή από ότι με συμβούλεψαν, πιο αυθόρμητη από ότι θα ήθελε ο φόβος τους και πιο αναγαλλιασμένη απ’ ότι ήλπιζα. Τα χέρια μου εφαρμόζουν στο πάτωμα και χαμογελάω ξανά. Δεν μπορώ να παρατήσω την ιστορία μου έτσι απλά, το κερί που φέγγει μου θυμίζει πως έχω μια υπόσχεση να ξεπληρώσω. Μια βάρκα στο όνομά μου, ένα ταξίδι που πρέπει να το κάνω παρέα με την αγάπη και ας μην με αγαπούν, αρκώ εγώ να π

Μια Χούφτα

Σε υπονομεύουν τα πτηνά, οι φίλοι απλοί διαβάτες και τα πετρώματα φορούν ασπρόμαυρες γιρλάντες. Τα επιπόλαια σ’ αγαπώ βγάλαν και αυτά μαχαίρια, γιατί παρασυνήθησες τα ψεύτικα τα χέρια. Η μνήμη σ’ αφηγήθηκε τα βλοσυρά τα πάθη και τα ‘στειλες στο πουθενά κανείς να μη τα μάθει. Και αν κάπου κάπου έσπασες και λύγισες στο γιόμα πάψε να βρίζεις τη καρδιά που καρτερεί ακόμα… Το κρίμα της είναι να αγαπά τα βάσανά της χίλια και το πικρό μαράζι της τα ροδιασμένα χείλια. Μη κλαις και μη βαρυγκωμάς τα δέντρα έτσι δε σπάνε από το χώμα ξεκινούν και πάλι γη γυρνάνε. Μον’ η καρδιά έχει αντοχή η φλόγα της αιώνια και έτσι σκορπάς τα χρόνια σου να μη σε βρει η διχόνοια. Όλοι σε θέλουνε σκυφτό ζητούν να αποτύχεις μα εσύ πιστός εις εαυτόν χαμογελάς της τύχης. Και περπατάς νωχελικά, το χάραμα εμπρός σου και αν έχεις μάτια σφαλιστά είναι η καρδιά το φως σου.