Μια Χούφτα

Σε υπονομεύουν τα πτηνά,

οι φίλοι απλοί διαβάτες

και τα πετρώματα φορούν

ασπρόμαυρες γιρλάντες.

Τα επιπόλαια σ’ αγαπώ

βγάλαν και αυτά μαχαίρια,

γιατί παρασυνήθησες

τα ψεύτικα τα χέρια.

Η μνήμη σ’ αφηγήθηκε

τα βλοσυρά τα πάθη

και τα ‘στειλες στο πουθενά

κανείς να μη τα μάθει.

Και αν κάπου κάπου έσπασες

και λύγισες στο γιόμα

πάψε να βρίζεις τη καρδιά

που καρτερεί ακόμα…

Το κρίμα της είναι να αγαπά

τα βάσανά της χίλια

και το πικρό μαράζι της

τα ροδιασμένα χείλια.

Μη κλαις και μη βαρυγκωμάς

τα δέντρα έτσι δε σπάνε

από το χώμα ξεκινούν

και πάλι γη γυρνάνε.

Μον’ η καρδιά έχει αντοχή

η φλόγα της αιώνια

και έτσι σκορπάς τα χρόνια σου

να μη σε βρει η διχόνοια.

Όλοι σε θέλουνε σκυφτό

ζητούν να αποτύχεις

μα εσύ πιστός εις εαυτόν

χαμογελάς της τύχης.

Και περπατάς νωχελικά,

το χάραμα εμπρός σου

και αν έχεις μάτια σφαλιστά

είναι η καρδιά το φως σου.