Μια βόλτα η ζωή μας

Έχω βαλμένο το αυτί στο πάτωμα. Δεν ακούω τίποτα, μόνο τους κραδασμούς της καρδιάς μου. Αφουγκράζομαι τα λεγόμενά της και μένω ξαπλωτή προς το μέρος της. Νιώθω τα δάχτυλα των ποδιών μου να προδίδουν παλμούς ξέγνοιαστα. Νιώθω τα βλέφαρά μου να κουβαλάν τις στάχτες των αστεριών, όλων των αστεριών που έπεσαν και τους κρέμασα μια ευχή. Τα μάτια μου κοιτάν προς τα μέσα, τις παραλίες που θα θελα να βιαστώ να ζήσω και τις νυχτερινές περατζάδες στην ακρογιαλιά που έζησα σαν σε ευτυχισμένο πολύχρωμο σκίτσο.

Η αγάπη είναι στο πάτωμα, που με ανακουφίζει με την δροσιά του και που με κάνει να είμαι πιο αληθινή από ότι με συμβούλεψαν, πιο αυθόρμητη από ότι θα ήθελε ο φόβος τους και πιο αναγαλλιασμένη απ’ ότι ήλπιζα. Τα χέρια μου εφαρμόζουν στο πάτωμα και χαμογελάω ξανά. Δεν μπορώ να παρατήσω την ιστορία μου έτσι απλά, το κερί που φέγγει μου θυμίζει πως έχω μια υπόσχεση να ξεπληρώσω. Μια βάρκα στο όνομά μου, ένα ταξίδι που πρέπει να το κάνω παρέα με την αγάπη και ας μην με αγαπούν, αρκώ εγώ να περιφέρω τα κουπιά στα κύματα. Το πάτωμα είναι καλό. Ξαπλωμένη εκεί δεν μοιάζω πιο ψηλή από τα πλάσματα του Θεού, δείχνω όμοια με το ταπεινό χορτάρι και τα σαλιγκάρια που κουβαλούν το σπίτι τους με ευλάβεια. Χαίρομαι με την μικρότητά μου που έχει τόση δύναμη, άλλωστε ο κόσμος χόρτασε υπεράνθρωπους που στάθηκαν ανίκανοι, και μπουχτίσαμε από ανθρωπάκια που κάνανε τους ικανούς. Δεν κρατάω κακία. Προσεύχομαι.