Piece of cake

Βιαστικές βαλίτσες και μπερδεμένα λόγια αποχαιρετισμού … δυο τρία πεταχτά φιλιά και μερικές σκόρπιες αγκαλιές και χειραψίες. Σιγά σιγά ερημώνει η ατμόσφαιρα, η κάποτε φλογερή γεμάτο καλοσύνη και ενθουσιασμό. Το τέλος μιας εποχής που περιμένει δειλά να αναπληρωθεί  από μια άλλη πιο σκοτεινή και αφιλόξενη βέβαια. Όταν αλλάζει η γεύση του ξημερώματος και το δειλινό αγριεύει τα χρώματά του. Οι μουσικές της συσπείρωσης, μακρινές αναμνήσεις κάποιου άλλου κόσμου και πολιτισμού. Ακόμα και τα αστέρια συνηγορούν στην αλλαγή , μετακινούν την αρχοντιά τους παράμερα να μην μπορούν να γίνουν αρκετά αντιληπτά από μόνο ένα ζευγάρι μάτια. Η θάλασσα πιο μελαγχολική υφαίνει τα κύματά της , αδιάφορη για τη γραία έμπειρη νύχτα ή για την αιώνια νέα και φρέσκια μέρα. Αγέρωχη για τα πάθη που ξεπλένει και αγέρωχη απέναντι στη φυγή των ανθρώπων, συνηθισμένη με το πέρασμα των εποχών χιλιάδες αιώνες. Οι ρόδες γλύφουν λειτουργικά την άσφαλτο του δρόμου κάνοντας ένα χαμηλό μουγκρητό δυστυχίας. Οι βαλ

Είπα κάπου φευγαλέα, «θα πέσει η νύχτα» και η φωνή του «ανθού» μου, μου αποκρίθηκε «θα πέσει;». Στάθηκα για μια στιγμή, «ναι, πάντα πέφτει και ας νομίζουμε πως οι μεγάλες μέρες διαρκούν για πάντα» ίσως να μην κατάλαβε, μα εγώ ήξερα και αυτή η γνώση ήταν που με πλήγωνε όσο σουρούπωνε και τραβούσε πίσω την γοητεία της η θάλασσα. Ύστερα από κάθε μέρα έρχεται η νύχτα, όλο κερδίζει έδαφος, όλο κερδίζει συμμάχους, και όλο περισσότερο χάνει εμένα που κολλάω πάνω στο φως αναζητώντας θαλπωρή. Φυσάει αλλιώτικα απόψε, σαν να ήθελε ο αγέρας να μας διώξει με ένα δυνατό φιλί του αλλά η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει, σε πείσμα της εποχής θα εύχεται σε ένα καλοκαίρι. Μου είπαν πως το «ποτέ» είναι ένα «αύριο» που αναβάλλεται, ή κάπως έτσι, είχα καιρό να ακούσω κάτι τόσο αληθινό και συνάμα όμορφο, σκάλωσε στο μυαλό μου σαν ρούχο σε σκαλωσιά, το καλοσκέφτηκα και το δικαίωσα χίλιες φορές, μα ποιος πορεύεται έτσι δίχως να περιμένει; Η αναμονή τροφοδοτεί το μέλλον και η αδημονία τα όνειρα. Το