Για τους τύπους




Είπα κάπου φευγαλέα, «θα πέσει η νύχτα» και η φωνή του «ανθού» μου, μου αποκρίθηκε «θα πέσει;». Στάθηκα για μια στιγμή, «ναι, πάντα πέφτει και ας νομίζουμε πως οι μεγάλες μέρες διαρκούν για πάντα» ίσως να μην κατάλαβε, μα εγώ ήξερα και αυτή η γνώση ήταν που με πλήγωνε όσο σουρούπωνε και τραβούσε πίσω την γοητεία της η θάλασσα. Ύστερα από κάθε μέρα έρχεται η νύχτα, όλο κερδίζει έδαφος, όλο κερδίζει συμμάχους, και όλο περισσότερο χάνει εμένα που κολλάω πάνω στο φως αναζητώντας θαλπωρή. Φυσάει αλλιώτικα απόψε, σαν να ήθελε ο αγέρας να μας διώξει με ένα δυνατό φιλί του αλλά η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει, σε πείσμα της εποχής θα εύχεται σε ένα καλοκαίρι.

Μου είπαν πως το «ποτέ» είναι ένα «αύριο» που αναβάλλεται, ή κάπως έτσι, είχα καιρό να ακούσω κάτι τόσο αληθινό και συνάμα όμορφο, σκάλωσε στο μυαλό μου σαν ρούχο σε σκαλωσιά, το καλοσκέφτηκα και το δικαίωσα χίλιες φορές, μα ποιος πορεύεται έτσι δίχως να περιμένει; Η αναμονή τροφοδοτεί το μέλλον και η αδημονία τα όνειρα.

Το «ποτέ» πλησιάζει απειλητικά σαν τον χειμώνα που νιώθω να έρχεται κάτω από τα φουστάνια του σκοταδιού που τρώει με λαχτάρα την ημέρα. Το «αύριο» φαντάζει μακρινό και ανεκπλήρωτο, ένα τάμα σε ένα κερί που δεν βρήκε αντίκρισμα. Μια υπόσχεση σε ένα πλοίο που βουλιάζει.

Ανώνυμος θεατής η καρδιά μου πάντα τρία βήματα μπροστά στους καιρούς, πάντα τρία βήματα πίσω, στους ανθρώπους.  Η αλλαγή έχει μοναξιά και η μοναξιά έχει λύπη, που οφείλεις να μην την περνάς με φίλους.  Στους φίλους  χαμογελώ. Μόνη μου είναι αλλιώς.

Η νύχτα πάντα έρχεται όσο υπάρχει ήλιος. Το «πάντα» είναι ένα ανεστραμμένο «ποτέ». Και έτσι αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα, καθαρή, ένα κενό ερμάριο που περιμένει να το γεμίσεις τα «πάντα» σου και τα «ποτέ» σου σε μια αδιάκοπη εναλλαγή.

«Ανθέ» μου πόσο δεν μου έμοιασες, τι καλά που δεν φέρεις την κατάρα των λυρικών. Πόσο έχεις εναρμονιστεί με τον χειμώνα, πόσο δεν σε νοιάζει, μάθε με να το κάνω και εγώ, να μην πονάω όταν κρυώνει ο αέρας…

Comments

Popular posts from this blog

Μια βόλτα η ζωή μας

Αγγλία