Ηλιαχτίδα

Έτσι όπως χτυπούν τα φύλλα στο παράθυρό μου ζητώντας ελεημοσύνη από τον άνεμο, και λίγη θαλπωρή από μένα σκέφτομαι:

Σύννεφα με περιτριγυρίζουν μαστίζεται η καρδιά μου από βροχή και δεν είναι η ώρα να κλείσω τα μάτια από την κούραση. Γέρασε η μέρα πριν την ώρα της, ζάρωσαν τα χέρια της και το κασκόλ της σωριάστηκε στο χώμα το υγρό και το ανήλεο που λασπώνει την υφή του.

Τι ωραίες οι σκεπές με τα μουντά χρώματά τους και το δωμάτιο το άδειο μα το τόσο γεμάτο από σκέψεις που θα σπάσουν τα τζάμια να ξεχυθούν στους δρόμους, να χαιρετίσουν, να αγκαλιάσουν, να σιγοσφυρήξουν χαρωπές μελωδίες.

Η μοναξιά δεν είναι το χειρότερο. Η έλλειψη αγάπης είναι το χειρότερο. Και ξέρω ότι υπάρχει αγάπη όταν αρχίζει να φαίνεται το φεγγάρι δειλά δειλά μέσα στα σύννεφα με όλα τα αστέρια στην αγκαλιά του. Ξέρω, αλλά η γνώση δεν αρκεί, χρειάζεται και η πράξη. Το χάδι, το φιλί, το χτύπημα στον ώμο...

Πολύ αργά για υπεκφυγές, πολύ αργά για ματαιώσεις. Η αγάπη σε αρπάζει, σε βάζει κάτω και σε αρχίζει στο γαργαλητό μέχρι να δακρύσουν τα μάτια σου από το γέλιο και να πονέσει το στομάχι σου από την ένταση. Κάνεις πως δεν θες... μα στο διάλειμμα ψάχνεσαι να έχεις και άλλο...

Ο καιρός που λυσσομανάει δεν μου λέει τίποτα. Η αγάπη τα κάνει όλα φωτεινά σαν το δυνατό φως του ήλιου στις καλοκαιρινές ελληνικές ακρογιαλιές.

Κλείνω τα μάτια μια στιγμή και μπουμ! Να! όλη η ιστορία της καυτής αμμουδιάς μπροστά μου... και παίζει το νερό με τα δάχτυλά μου και στα αυτιά μου αντηχούν παιδικές φωνούλες και αφρίσματα από βουτιές. Ο αέρας μου φυσά τον σβέρκο και θαμπώνει η όρασή μου από τις ηλιαχτίδες που τρυπώνουν στα μάτια μου.

Καλημέρα!