Σιγά σιγά η άνοιξη
Αμυγδαλιές και καναρίνια και κοτσύφια και κάτι σπουργίτια κλέφτες και όλη η πλάση να κατευνάζει θύελλες ματιών και προσπεράσματα… Μια μέρα που ακούω τον Παράδεισο και αναρωτιέμαι πόσο θα διαρκέσει , η μέρα ακόμα νέα, η νύχτα προσβλητική για την διάθεση των ερωτευμένων με την Άνοιξη, μολονότι οι νωχελικές βραδιές έχουν άλλη γλύκα με την απροσδιόριστη ψύχρα που ψάχνεις ένα χέρι να σου ζεστάνει τους ώμους και ένα φιλί να σου φιλήσει τα μαλλιά και να στυλωθεί το ήρεμο βλέμμα σου στο σούρουπο που καραμελώνει μέχρι να πάρει το χρώμα του βαθύ μπλε. Τα άνθη στις νερατζούλες φιλοξενούν τις ανυπόμονες μέλισσες και φουντώνει η εικόνα από ευωδιές που θέλουν να χορέψουν ανέμελα… Τόση αγάπη, τόση τελειότητα που είτε χαθώ είτε είμαι εδώ το ευτύχημα θα είναι πως δεν θα χαθεί ούτε νότα από την μουσική της φύσης και δεν θα την αλλοιώσουν ούτε τα μουρμουρητά και οι σκόρπιες ανόητες λέξεις των ανθρώπων που πηγαίνουν κι έρχονται και τελειωμό δεν έχουν. Οι λέξεις βρίσκουν κάθε μία την κρεμάστρα τους στ