Σιγά σιγά η άνοιξη

Αμυγδαλιές και καναρίνια και κοτσύφια και κάτι σπουργίτια κλέφτες και όλη η πλάση να κατευνάζει θύελλες ματιών και προσπεράσματα… Μια μέρα που ακούω τον Παράδεισο και αναρωτιέμαι πόσο θα διαρκέσει , η μέρα ακόμα νέα, η νύχτα προσβλητική για την διάθεση των ερωτευμένων με την Άνοιξη, μολονότι οι νωχελικές βραδιές έχουν άλλη γλύκα με την απροσδιόριστη ψύχρα που ψάχνεις ένα χέρι να σου ζεστάνει τους ώμους και ένα φιλί να σου φιλήσει τα μαλλιά και να στυλωθεί το ήρεμο βλέμμα σου στο σούρουπο που καραμελώνει μέχρι να πάρει το χρώμα του βαθύ μπλε.

Τα άνθη στις νερατζούλες φιλοξενούν τις ανυπόμονες μέλισσες και φουντώνει η εικόνα από ευωδιές που θέλουν να χορέψουν ανέμελα… Τόση αγάπη, τόση τελειότητα που είτε χαθώ είτε είμαι εδώ το ευτύχημα θα είναι πως δεν θα χαθεί ούτε νότα από την μουσική της φύσης και δεν θα την αλλοιώσουν ούτε τα μουρμουρητά και οι σκόρπιες ανόητες λέξεις των ανθρώπων που πηγαίνουν κι έρχονται και τελειωμό δεν έχουν. Οι λέξεις βρίσκουν κάθε μία την κρεμάστρα τους στον λόγο και γίνονται καθρέπτης για το «είναι» μας  για την οντότητα που αποκαλούμε άνθρωπος. Πόσο επιπόλαια τις κρεμάμε, πόσο άδικα τις βασανίζουμε. Κεντάμε κάθε μια ξεχωριστά…  οι συνετοί με προσοχή με δαχτυλήθρα και με βελόνα και οι ανυποψίαστοι δεν κεντάνε… ράβουν. Μα απ’ όλα έχει ο μπαχτσές, απ’ όλα κι η αυλή μου με τα λουλουδάκια της, την κορμοστασιά των δέντρων της, τα αρώματά της, τις φιγούρες της φύσης… κι όμως κάτι λείπει… μια μελωδία στα αυτιά μου να μου θυμίζει πως δεν πεθαίνει η αγάπη απλά που και που την παραμερίζουν οι φόβοι μας, το άξαφνο μαρμάρωμά μας μπρος στην ευτυχία. Μου λείπει ένα καναρίνι να γεμίζει το στήθος του αέρα και να πιάνει το βιμπράτο του! Να το κοιτάζω ξανθό και να καμαρώνω την χαρά του σε κάθε καλωσόρισμα της μέρας , να θαυμάζω την γιορτινή χάρη που του έδωσε ο Θεός να λέει τα ανείπωτα!

Δεν κρατάω μαράζι στις ιστορίες, στις τροχιές που  διαγράφονται, γιατί όλα είναι κύκλος, έφυγε ο χειμώνας ήρθε η δροσούλα και θα έρθει και το καλοκαίρι με τη ζέστη του και θα γεμίσουν οι βεραντούλες κόσμο που θέλει να χορτάσει ζωή…  και διψασμένα τα γλαστράκια θα θέλουν να πιουν και οι άνθρωποι θα καλοκαρδιστούν… Τώρα όμως, είναι καιρός για ανεμώνες, να μία! μόλις την φύσηξα... άραγε να γίνονται οι ευχές; 

Comments

Popular posts from this blog

Μια βόλτα η ζωή μας

Αγγλία