Λίγο πριν, λίγο μετά

Μέχρι να βγω από αυτό το υπόγειο θα έχει νυχτώσει κ γω θα έχω ξεχάσει όλα εκείνα που θα ήθελα να σου εκμυστηρευτώ...πριν μπω για μια σύντομη διαμονή στο ανήλιαγο στομάχι του κύτους θόλωσαν τα μάτια μου από άνθη κ χρώματα φωτεινά κ περπάτησα γύρω τους για να κρυφοχαρώ την νιότη που έρχεται...δεν ήθελα να φύγω μα να, ο χρόνος κούναγε απειλητικά τους δείκτες του κ θα με προλάβαινε το σκοτάδι στο πλατύσκαλο. Έτσι, ολίγον ντροπαλά κατέβασα τον νου μου από τα ανοιξιάτικα σύννεφα κ έσπευσα το βήμα. Όταν όμως το σποράκι της ομορφιάς έχει θαφτεί καλά μέσα σου κ έχει ριζώσει, δύσκολα τότε αλλάζεις αίσθηση τις μέρες κ τις νύχτες που αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον μεγαλείο. Η διαδικασία απαράλλαχτη, αναμονή κ ύστερα περισσότερη αναμονή για να ταξιδέψεις λίγα λεπτά και να Οδηγηθείς αλλού. Κάτι θεριεύει όμως μέσα μου και δεν γνωρίζω αν θα πάρει την λαλιά μου ή θα μ αφήσει στο διάκενο. Γι αυτό στα λέω τώρα που είμαι εγώ κ που ακόμα θυμάμαι αυτά που θέλω να πω δίχως φόβο κ πάθος. Βγαίνω σε έναν άλλον κόσμο, ο χρόνος δεν επιδέχεται διορθώσεις κ ίσως τα ξαναπούμε αργά πολύ αργά τότε που θα ευσταθεί πάλι η σκέψη μου με το πήγαινε έλα εποχών και ανθρώπων. Και κάτι τελευταίο...Μη ξεχνάς να χαμογελάς. Όχι γιατί στο λέω εγώ, όχι γιατί στο λένε κάτι στιχάκια αλλά γιατί είμαστε από τα λίγα πλάσματα σ'αυτόν τον πλανήτη που έχουν την δυνατότητα να το κάνουν. Ας το κάνουμε λοιπόν. 
Ας χαμογελάμε...

Comments

Popular posts from this blog

Μια βόλτα η ζωή μας

Αγγλία