Χαρόματα
Τα πρωινά είναι ένας μικρός θάνατος. Μια απόσταση από ένα σημείο Α σ’ ένα σημείο Β που την κάνεις δίχως φακό και δίχως ίχνος αγάπης. Μέχρι να φθάσει ο ήλιος στα μάτια σου καταριέσαι τον εαυτό σου χίλιες φορές που ξύπνησε, που άφησε πίσω το γλυκό πέπλο της μοναξιάς του ύπνου. Πεθαίνεις ακριβώς εκείνη την στιγμή που αναδύεσαι απ’ το όνειρο και ψάχνεις στις σκιές για ένα χάδι, πολύ μεγάλος για να κλάψεις σαν μωρό που βγαίνει από την κοιτίδα της μάνας του, πολύ μικρός για να δακρύσεις για ατ αυτονόητα. Μέχρι να έρθει στην κατοχή σου η μέρα και να σκορπίσεις στις τόσες σου δοκιμασίες, μέχρι να ακουμπήσει το χέρι σου τον αέρα του καθημερινού μόχθου, πληγώνεσαι απαράμιλλα στο ξύπνημά σου, όσο ο δρόμος που διανύει ο θανατοποινίτης για τον τελικό χαμό του. Το δωμάτιο σε αρπάζει και γίνεσαι το φάντασμά του, μια στροφή στο λάθος του κόσμου, μια φωνή που ξύπνησε και δεν μπορεί να μιλήσει και σε κατακλύζουν όλες αυτές οι φοβίες που παίρνουν την μορφή του σήμερα και κλείνοντας πρόχειρα τα μάτ