Piece of cake

Το πρώτο σκίρτημα της άνοιξης έρχεται τον χειμώνα Όταν σκορπίζει μου η καρδιά σαν από ανεμώνα Δεν είναι που βγαίνουνε φωτιές από τα δυο μου χέρια Κάτι άλλο θα ένωσε της μοίρας μου τα χτένια. Όποτε σκύβω για να δω το άνθος της καρδιάς σου Χορτάρια μ αγκαλιάζουνε στο ξαφνοκοίταγμά σου Και είναι ψέμα πως το χάραμα έρχεται από τη δύση Ποιος βάλθηκε να πάρει αυτό που έχω αγαπήσει; Όλοι οι πλανήτες της ζωής δεν έχουνε ταχεία Μα μες στου χρόνου το παίνεμα γυρεύουν μεγαλεία Ακόμα η άνοιξη δε λέει να φουντώσει και κάτι μου λέει πως κρυφά θα θέλει να γλυτώσει την κούρασαν τα εξωτικά, δε θέλει παραμύθια θέλει τον έρωτα σιμά και να ‘ναι από αλήθεια να καμαρώνει τ’ άνθη της σε σώματα αράδα και να χουν του πάθους τα φιλιά περίσσια νοστιμάδα. Ακόμα στέκεται μακρυά, φλερτάρει με το ντέφι «Πάει ο καιρός και χάνεται ..»η Άνοιξη τάδε έφη:

Φώναζε σαν τρελή … -Πιστεύω στα παραμύθια , και δεν θα σταματήσω γιατί ένας ανόητος καταδίκασε την σκέψη μου, τολμάω και κάνω λάθη , σαν όλους τους ανθρώπους που ιδρώνουν και κοπιάζουν για το φιλότιμο της ψυχής τους! Και ίσως να θέλω και εγώ καμιά φορά να πίνω κρασί και να κάνω την κυνική , που δεν απόκτησε άλλο νόημα στη ζωή της από το να τριγυρνάει άσκοπα..Μα αλήθεια μου είναι πως ότι λέω και ότι κάνω και ότι ελπίζω σε αυτή τη ζωή , είναι για το καλύτερο , χωρίς να μεμψιμοιρώ για τα κακουργήματα του κόσμου , παρά να αισιοδοξώ  κοιτώντας τον ουρανό , κάνοντας κάτι περήφανα σαν άνθρωπος που μου ταιριάζει το όνομα… Και εσύ τώρα που με κοιτάς με το αδειανό σου βλέμμα , σαν να ψάχνεις την χαμένη πολιτεία της Ατλαντίδας  μέσα στα μάτια μου , κ νομίζεις πως τα λόγια μου κλείνουν μέσα τους την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, εσύ είσαι που θα αηδιάσεις με το πρόσωπο  σου ,όταν πια γερασμένος θα αναλογίζεσαι  τι είχες και τι έχασες , όταν θα έρθει – που να είσαι σίγουρος φίλε μου , θα έρθει – εκ