Το κουκί και το ρεβύθι

Φώναζε σαν τρελή …

-Πιστεύω στα παραμύθια , και δεν θα σταματήσω γιατί ένας ανόητος καταδίκασε την σκέψη μου, τολμάω και κάνω λάθη , σαν όλους τους ανθρώπους που ιδρώνουν και κοπιάζουν για το φιλότιμο της ψυχής τους! Και ίσως να θέλω και εγώ καμιά φορά να πίνω κρασί και να κάνω την κυνική , που δεν απόκτησε άλλο νόημα στη ζωή της από το να τριγυρνάει άσκοπα..Μα αλήθεια μου είναι πως ότι λέω και ότι κάνω και ότι ελπίζω σε αυτή τη ζωή , είναι για το καλύτερο , χωρίς να μεμψιμοιρώ για τα κακουργήματα του κόσμου , παρά να αισιοδοξώ  κοιτώντας τον ουρανό , κάνοντας κάτι περήφανα σαν άνθρωπος που μου ταιριάζει το όνομα… Και εσύ τώρα που με κοιτάς με το αδειανό σου βλέμμα , σαν να ψάχνεις την χαμένη πολιτεία της Ατλαντίδας  μέσα στα μάτια μου , κ νομίζεις πως τα λόγια μου κλείνουν μέσα τους την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, εσύ είσαι που θα αηδιάσεις με το πρόσωπο  σου ,όταν πια γερασμένος θα αναλογίζεσαι  τι είχες και τι έχασες , όταν θα έρθει – που να είσαι σίγουρος φίλε μου , θα έρθει – εκείνη η ώρα της απογραφής , τότε θα γονατίσεις  βάζοντας τα χέρια στα μάγουλά σου και θα δεις πόσο έγινες ίδιος με το κρέας που τρως , δίχως βούληση και πάθος , κενός  σαν χαρτί που δεν γράφτηκε ποτέ. Τότε θα δεις πόσο σε άλλαξε αυτή σου η αδιαφορία , η παντελώς έλλειψη συναισθήματος  και η απομάκρυνση από το αύριο που τόσο φοβάσαι να σχεδιάσεις  και να ζωγραφίσεις σαν παιδί χωρίς μαρκαδόρους. Τότε θα δεις , πως μεγάλωνες σαν άλλος μέσα στο ίδιο σώμα και απογοήτευσες τα όνειρα σου και δηλητηρίασες την καλοσύνη σου για να γίνεις άλογο κούρσας με προοπτικές . Ντράπηκες να είσαι εκτός συναγωνισμού , μη σε χρεώσουν ύβρη και έμεινες βουβός να κοιτάζεις τις επιθυμίες σου να φεύγουν καθώς κρατούσες κάποιου άλλου το καπέλο. Και πράγματι… η ζωή είναι τα παραμύθια και τα παραμύθια είναι η ζωή… Ναι, εμένα που κοιτάς με το ένα μάτι κλειστό . μειδιάζοντας , εγώ είμαι παραμυθατζού! Μια ρεαλίστρια , παραμυθατζού! Δεν το αρνούμαι κυριέ μου και σίγουρα το φωνάζω! Όσο για σένα , είσαι κάτι υπέροχο , αλλά είσαι κάποιος που δεν θα καταλάβει ποτέ , που θα γυρνάει την πλάτη σε οτιδήποτε έντονο και δύσκολο , που θα επιζητάει τα νερά του και τη βολή του σαν ένα κακομαθημένο παιδί . Όσο για την αγάπη… αχ, η αγάπη … Δεν σου κάνει ποτέ και δεν θα σου ταιριάξει, θα είσαι σαν άγριο σκυλί με αλυσίδα , δεν θα αντέχεις πουθενά… σαν νομάς που είναι ταξιδιάρης. Και όμως δεν έχουν τίποτα κακό τα ταξίδια και εγώ τα θέλω ,τρελαίνομαι για αυτά, μα να , πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ μου , άλλο το δικό σου , που περιπλανιέσαι σαν χαμένος δίχως πυξίδα κρατώντας ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και άλλο το δικό μου, που ανοίγω τα βλέφαρα με ευλάβεια στον καινούργιο τόπο , έτοιμη να δεχτώ με τη μεγαλύτερη  λαχτάρα μου τα δώρα του και τις ομορφιές του. Να δεχτώ την φιλοξενία του και να αγαπήσω τα αγαθά που μου προσφέρει , έστω και προσωρινά, και όταν θα ξεκινήσω για αλλού, θα πορευτώ με αδημονία για το επόμενο  , περιμένοντας να δω κάτι άλλο ωραίο και να το αιχμαλωτίσω στο μυαλό μου με σεβασμό , προσπαθώντας να το καταλάβω. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα με πούνε τρελή… ίσως και ονειροπαρμένη , μα αλήθεια, τι καλύτερο από το παραμυθατζού  που τόσο πολύ σε τρομάζει … Δεν μου ανήκουν τα αστέρια μα με συγκλονίζει το θράσος τους να λάμπουν στο σκοτάδι, δεν μου ανήκει η γη αλλά νιώθω δέος που κουβαλάει εμάς μέσα της .

Αλλά μου ανήκει η σκέψη μου, και αυτή δεν τη θυσιάζω για κανέναν , έχω δικαίωμα να αγαπώ και να αγαπιέμαι , έχω δικαίωμα να φαντασιώνομαι   και να ονειρεύομαι, έχω δικαίωμα να πιστεύω σε ήρωες και σε happy end…

Απλά… έχω δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου.