Μια βόλτα η ζωή μας

Όταν χαθεί η θάλασσα από τα μάτια μου τότε θα χαμηλώσω τα βλέφαρα μου. Όταν ξεθωριάσει το φωτοστέφανο του βουνού και ο ήλιος σηκωθεί πιο ψηλά τότε θα κάνω τον αναστεναγμό μου. Θα ευχαριστηθώ και θα ευχαριστήσω. Χαλάλι η Ιθάκη και ο δρόμος ο μακρύς με τις λαχτάρες. 

Χαλάλι... γιατί τούτη η ομορφιά δεν σκορπάει στον χρόνο και μένει στη ψυχή σαν κομμάτι θάμα, σαν ίαμα γλυκό.

 
Τα κύματα θεριεύουν και μάχονται αναστατωμένα.. μετρούν την δύναμη τους με τον άνεμο. Υγρές οι συνοικίες που παρατηρούν την πάλη τους και αισθάνονται τον κόσμο τους και οι περιπλανώμενοι με τις φούχτες κλειστές ατμιζουν την αύρα της θάλασσας και αγαλλιάζουν.

Άμα κάποιος θέλει να δει, βλέπει, παρά τα εμπόδια. Τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου είναι ορατά στα μάτια της ψυχής.

 
Οι παγωμένες κορφές στέκονται περήφανες ανάμεσα στα γυμνά βουνά. Ασάλευτες στο περαστικό φως του ήλιου. Ήρθε η ώρα πιο γρήγορα και το χάραμα γίνηκε πιο γλυκό. Όμως... Μετρημένοι οι άνθρωποι, λογαριασμενα τα συναισθήματά τους. Λες κι άμα νιώσουν πιο πολύ θα τους ζητήσουν περισσότερα τάλαντα στο τέλος...

 
Θαρρώ αδιανόητο να μένει κάποιος απαθής στα πάθη που εξιστορεί η θάλασσα με τους παρατρεχαμενούς της. Ίσως γιατί μέσα μου πάντα ήξερα πως η ευτυχία μου κρύβεται σ' αυτό το ατένισμα, σε αυτή την ύστατη στιγμή που ενώνονται η θάλασσα έξω μου, με τη θάλασσα μέσα μου.
Ο απολογισμός φέρνει στον αφρό ό,τι αναμοχλεύεται και η λαλιά του τόπου σαν μαγικός αυλός κάνει ήμερα τα άγρια. Λες ένα "δεν πειράζει" και συνεχίζεις..."δε στέριωσα μα έμαθα".

Η γνώση μου με έφερε στα βήματα των προγόνων μου, να πίνω νερωμένο το κρασί, να μιλάω ευγενικά, να φέρομαι φιλόξενα, να μοιράζομαι το καρβέλι μου, να σέβομαι ό,τι δεν καταλαβαίνω και να φυλάω αυτά που καταλαβαίνω σαν πολύτιμο θησαυρό.

Χαλάλι λοιπόν, γιατί, πριν δύσει ο ηλιάτορας, την έκανα τη βόλτα μου και ευφράνθηκε ολάκερη η καρδιά μου.