ΌτΙ ΠαΕΙ ΕΡΧεΤΑΙ Κ Τ’ΑΝΤΙστΡΟΦΟ

Το πρώτο σκίρτημα της άνοιξης έρχεται τον χειμώνα

Όταν σκορπίζει μου η καρδιά σαν από ανεμώνα

Δεν είναι που βγαίνουνε φωτιές από τα δυο μου χέρια

Κάτι άλλο θα ένωσε της μοίρας μου τα χτένια.

Όποτε σκύβω για να δω το άνθος της καρδιάς σου

Χορτάρια μ αγκαλιάζουνε στο ξαφνοκοίταγμά σου

Και είναι ψέμα πως το χάραμα έρχεται από τη δύση

Ποιος βάλθηκε να πάρει αυτό που έχω αγαπήσει;

Όλοι οι πλανήτες της ζωής δεν έχουνε ταχεία

Μα μες στου χρόνου το παίνεμα γυρεύουν μεγαλεία

Ακόμα η άνοιξη δε λέει να φουντώσει

και κάτι μου λέει πως κρυφά θα θέλει να γλυτώσει

την κούρασαν τα εξωτικά, δε θέλει παραμύθια

θέλει τον έρωτα σιμά και να ‘ναι από αλήθεια

να καμαρώνει τ’ άνθη της σε σώματα αράδα

και να χουν του πάθους τα φιλιά περίσσια νοστιμάδα.

Ακόμα στέκεται μακρυά, φλερτάρει με το ντέφι

«Πάει ο καιρός και χάνεται ..»η Άνοιξη τάδε έφη: