Κατηφορίζουσα...

Η κατηφόρα μας πλάκωσε όλους. Σαν πούλια σε μια παρτίδα τάβλι, εγκλωβιστήκαμε κάτω από τα χνώτα του εχθρού. Μωροί υψώσαμε την κουδουνίστρα μας για σκήπτρο και γελάγαμε με τα γλέντια των κάλπικων ανθρώπων που έβαζαν δηλητήριο στο κρασί και μας κερνάγανε.

Λοιπόν, τι με κοιτάτε; Η φυσιογνωμία μου δεν μένει αλώβητη από το κρύο και τα χρόνια. Το χαμόγελό μου πού και πού στραβώνει, γίνεται λοξό στις λοξές ματιές, στα λοξά λόγια, σε εκείνους που με περνάνε για λοξό και απομακρύνονται τάχα διακριτικά. Λοιπόν να ‘μαι! Κλείνω τα παντζούρια σιγά σιγά, ματαιώνω το φεγγάρι για μια νύχτα, κάθομαι στο κρεβάτι και με βλέφαρα ανοιχτά και σκέψη ως τον ορίζοντα αναμένω το χάραμα. Την μαγική εκείνη ώρα που σμίγει το φως με τον ουρανό και εξιλεώνεται η ψυχή στο περβάζι της ημέρας, μιας νέας μέρας που δεν έχει γεράσει, που δεν έχει βαρεθεί τις ώρες, που σε καλεί με τραγούδια, που σε παίρνει από το χέρι για έναν περίπατο, που αγαπάει σαν παρθένα και σε κοιτά σαν μάνα. Όταν έχω δίκιο αργεί να ξημερώσει.

 Οι άνθρωποι κατεβαίνουν και πλακώνουν εκείνους που είναι μόνοι τους. Η πρώτη πάντα μάχη γίνεται στα βλέμματα… μετά βγαίνουνε οι λέξεις και να σου και τα αίματα…