The end of an era

Βιαστικές βαλίτσες και μπερδεμένα λόγια αποχαιρετισμού … δυο τρία πεταχτά φιλιά και μερικές σκόρπιες αγκαλιές και χειραψίες. Σιγά σιγά ερημώνει η ατμόσφαιρα, η κάποτε φλογερή γεμάτο καλοσύνη και ενθουσιασμό.

Το τέλος μιας εποχής που περιμένει δειλά να αναπληρωθεί  από μια άλλη πιο σκοτεινή και αφιλόξενη βέβαια. Όταν αλλάζει η γεύση του ξημερώματος και το δειλινό αγριεύει τα χρώματά του. Οι μουσικές της συσπείρωσης, μακρινές αναμνήσεις κάποιου άλλου κόσμου και πολιτισμού. Ακόμα και τα αστέρια συνηγορούν στην αλλαγή , μετακινούν την αρχοντιά τους παράμερα να μην μπορούν να γίνουν αρκετά αντιληπτά από μόνο ένα ζευγάρι μάτια.

Η θάλασσα πιο μελαγχολική υφαίνει τα κύματά της , αδιάφορη για τη γραία έμπειρη νύχτα ή για την αιώνια νέα και φρέσκια μέρα. Αγέρωχη για τα πάθη που ξεπλένει και αγέρωχη απέναντι στη φυγή των ανθρώπων, συνηθισμένη με το πέρασμα των εποχών χιλιάδες αιώνες.

Οι ρόδες γλύφουν λειτουργικά την άσφαλτο του δρόμου κάνοντας ένα χαμηλό μουγκρητό δυστυχίας. Οι βαλίτσες στριμωγμένες να ιδρώνουν μεταξύ τους και οι άνθρωποι να αναμένουν για το «ύστερα», 

περιμένουν το αναπόφευκτο αυτό που στοιχειώνει αρκετές φορές τους ζωντανούς.

Αυτοί που μένουν πίσω με σηκωμένο το χέρι και τα μάτια σε μια κινούμενη κατασκευή που δείχνει αλλόκοτη στη ζέστη του μεσημεριού και στης καρδιάς την απώλεια -με λίγο παραπάνω ευαισθησία- μετρούν τα μέτρα και μετά φαντάζονται τα χιλιόμετρα και αργότερα προσπαθούν να ξεχάσουν, να μετριάσουν τη λύπη τους δίνοντας συνέχεια στο δικό τους μότο που εξακολουθεί καλώς ή κακώς να είναι το ίδιο.

Αλλά η αλλαγή της εποχής μυρίζει διαφορετικά, το νιώθεις στο δέρμα σου όταν σουρουπώνει και όταν οι ξέγνοιαστες σκέψεις αρχίζουν να δίνουν την θέση τους στις ταλαιπωρημένες.

Τότε, όταν οι δρόμοι το βράδυ, νεκρώνουν λίγο πιο γρήγορα και οι άνθρωποι γίνονται βαρίδια , τότε ανοίγεις ένα μπουκάλι κρασί και κοιτάς στο μυαλό σου αυτά που άξιζαν και πέρασαν και βάλθηκαν να μη φύγουν ποτέ από τη ψυχή σου για να γίνουν ιστορίες που θα αφηγείσαι με χαμόγελο και με λαμπυρίζοντα μάτια. Στην άκρη κάποιας εποχής, που ξέρεις πως κάποιος έστω για λίγο κατάλαβε τη σιωπή σου και την έντυσε με νότες σιγομουρμουρίζοντας στη δική του σιωπή, αφήνοντας σου μια μεγάλη ελπίδα για φιλοδώρημα και μια υπόσχεση για επανασύνδεση, αν μη τι άλλο μια άλλη παρόμοια εποχή που θα έρθει.

Δεν έχει να κάνει με άδειες  αγκαλιές  που κάποιος θέλει με κόπο ή με πόνο να κατακτήσει… είναι αυτό που σε περιμένει χωρίς να το ξέρεις και που σε δυναμώνει τόσο πολύ που κυλούν οι ώρες και χαράζει αναπάντεχα.

Αλλά και αυτός που έμεινε πίσω θα φύγει κάποια στιγμή από την εποχή που παρακμάζει και αλλάζει σαν από άμαξα σε κολοκύθα . Θα πάει να υποδεχθεί με τρεμάμενα χέρια,  σφιχτή καρδιά και μάτια σιγαλιάς, την εποχή της δίκης που όλα είναι σοβαρά με μικρές μόνο πινελιές χρώμα.

Ο κύκλος των πραγμάτων ανεξίτηλος και αδιαπέραστος, μια γλυκεία κατάθλιψη που δεν επιτρέπει χάπια μαζί με αλκοόλ!

Το αλκοόλ… αρκεί!

Είναι, φίλοι μου, το τέλος μιας εποχής.

(Written in the end of summer 2009. But dedicated to every summer end !